LETËR E HAPUR
Drejtuar: Z. Cakaj, zv/ministrit me atribute ministër i Jashtëm i Republikës së Shqipërisë.
Në mungesë të reagimit tuaj kundrejt kërkesës/observacionit tim, e quaj plotësisht të moralshme dhe të drejtë që mesazhi im të bëhet i drejtpërdrejtë dhe për publikun.
Nuk do ndalem shumë tek arroganca juaj e pakuptimtë, e menjëhershme dhe pa asnjë argument të lirimit tim nga detyra sesa më pas për mosreagim dhe injorim total ndaj kërkesës time për t’i dhënë mundësinë djalit tim, Enso Porpollogu, të mbarojë klasën e dytë të gjimnazit këtu në Selanik, Greqi. Sqarim, Enso Porpollogu është nxënës në vitin e dytë në (Trito Gjimnasio) në Kalamaria, Selanik.
Sa e drejtë, sa njerëzore, sa normale është që djalit tim 16 vjeç t’i digjet viti shkollor (urdhri i lirimit tim nga detyra shënon dt 30/04/2019?). Më 1 Maj, ai do duhet të lërë Greqinë, por dhe nuk do ketë asnjë të ardhur ekonomike, pasi babai i tij, Artur Porpollogu, i cili për 4 vjet e gjysmë ka punuar konsull me gradën sekretar i parë në konsullatën e RSH, në Selanik, Greqi, por me një të rënë të lapsit tënd ngelet i papunë dhe i pastrehë, jo në Shqipëri, por në një vend të huaj.
Shumë bukur i thur fjalët dhe shumë bukur mbrojte veten, duke i treguar botës se ke 28 vite refugjat, por me mua dhe sidomos me djalin tim veprove dhe provove sikur të mos kesh qenë asnjë ditë i tillë. Para se të merrje vendimin tënd arbitrar, duhej të pyesje. Mësoje, pra, se unë kam refugjat po kaq vite sa t’i ke vitet e jetës. Nuk e di ku ishe ti, por unë gjatë gjithë kësaj periudhe kam punuar me djersën e ballit dhe me nder. Kam qenë në mes dhe me komunitetin e emigrantëve, të të gjithëve, pa përjashtim.
Nuk e di ku ishe ti, por në 2009 dhe 2013 isha ne rreshtin e parë të përpjekjeve dhe me kontributin maksimal nga kursimet e mia prej emigranti, që me ndryshimin e ekzekutivit në Shqipëri të ndryshonte situata, edhe në përfaqësimin tonë diplomatik në vendin ku unë punoja dhe jetoja, ndaj u ndjeva i vlerësuar kur më ngarkuan detyrën, përmes së cilës do kontribuoja në zgjidhjen e problemevem të cilat jo vetëm që i njihja, por i kisha përjetuar në kurrizin tim.
Jam krenar që dhe unë kontribuova sadopak në arritjet e padiskutueshme, që u bënë në 5 vitet e fundit në shërbimin tonë konsullor kudo në botë. Që prej ditës së parë në detyrë dhe deri ditën kur ju me liruat nga detyra kam përmbushur më së miri dhe në mënyrën më drejtë standardet, të cilat do duhet të këtë çdokush që merr përsipër të përfaqësojë Shqipërinë si diplomat në një vend të huaj. Kam performuar absolutisht në mënyrën më të mirë, duke pritur e shërbyer çdo qytetari shqiptar, i cili është drejtuar në sportelet e konsullatës shqiptare në Selanik.
Meqë e keni provuar të qenurit për shumë vite refugjat, duhet të keni provuar se aty humbet çdo nocion i militantizmit apo qëndrimit partiak, pasi me bashkatdhetarët në dhe të huaj asgjë nuk na ndan, por veç na bashkon. Për punën dhe performancën time, ju duhej t’u referoheshit vlerësimeve të drejtuesit të përfaqësisë diplomatike, përfundimet e nxjerra nga auditimet e ndryshme, si dhe mesazheve të vetë qytetarëve, që jetojnë e punojnë në Greqi.
Kur ju drejtova kërkesën time mëse të drejtë isha i bindur që nuk do ndryshonte asgjë, pasi ti je një djalë i ri dhe nuk mund të kuptosh se çdo të thotë t’i privosh prindit të drejtën e punës dhe aq me tepër në kontributin për vendin e tij dhe për pasojë të vështirësosh dhe rrezikosh direkt të ardhmen e fëmijës tij. Unë nuk të lutem ty, jo vetëm për faktin dhe arsyen e vetme se për diçka që të takon duhet të luftosh që ta fitosh, por edhe për faktin se fatkeqësisht ky është realiteti shqiptar, një realitet ku besimi dhe shpresa, lindur nga idealet, përfundojnë si një flluskë sapuni e keqpërdoren vetëm për interesa personale.
Ju kuptoj dhe fal çdo gjë, qoftë dhe llumin që hodhët mbi mua, anonçimin skandaloz të emrave tanë në media, ashtu si dhe papërgjegjshmërinë tuaj për të lënë vakantë dy përfaqësitë tona këtu në Greqi, ku është dyndja më e madhe e emigrantëve. Por jo, vetëm një gjë nuk jua fal dhe do luftoj në mënyrën më të mundshme ligjore, por edhe atë morale për të qetësuar sadopak shpirtin e trazuar të djalit tim 16-vjeçar, që nesër, ky akti juaj i paprecedent të mos përsëritet më kurrë. Nëse jeni sadopak i vërtetë në atë çka pohuat mbi shijen e hidhur të jetës suaj fëmijërore gjatë luftës në Kosovë, më thoni, ju lutem, çfarë shije po lini në kujtesën e këtij 16-vjecari kur për dy muaj po e largoni nga bankat e shkollës? /Nga Artur PORPOLLOGU, ish- sekretar i Parë i Konsullatës Shqiptare në Selanik/
