I dashur Elvis,
Më fal që po ndaj disa rreshta për ty, pa lejen tënde, por thonë që e shkruara mbetet e unë nuk dua të ikësh nga kjo botë si një i panjohur.
Mesnata e 31 Korrikut sapo kishte kaluar, kur telefoni m’u drodh nën jastëk disa herë. Një ndjesi e hidhët më kaploi. Nuk më para ndodh që të marr ndonjë telefonatë në atë orar. Përveçse…Përgjumshëm dhe pa mundur ta shquaja mirë nga kush vinte kjo thirrje, u përgjigja. Me një zë të alarmuar dhe mes të qarave, daja yt Kujtimi më lajmëroi se kishe pësuar një aksident të rëndë dhe po të sillnin me ambulancë drejt Spitalit të Traumës. Të lutem, bëj çfarë të mundesh – më tha – vetëm Elvisi të shpëtojë.
Pas 10 minutash u gjendëm së bashku me Shkëlzenin përballë derës së urgjencës së spitalit. Diku më tutje dallova babain tënd, Lulashin. I frikësuar, i përhumbur, mezi e mbanin këmbët. Ai na tregoi me zërin që i dridhej se diku pranë rrugës së Reçit, goma e motorrit me të cilin udhëtoje ishte shfryrë. Kishe telefonuar kushëririn Sandrin që të të sillte një pompë, ndërkohë që do të lëvizje anës së rrugës derisa ai të mbërrinte. Rrugës, Sandri ishte hasur me një ambulancë dhe më tutje një kamion sipër motorrit, me ca njolla gjaku të shpërndarë.
Na mbetej veçse t’i luteshim Zotit ndërkohë që prisnim përgjigjen e skanerit. Pas rreth një ore, infermierja na lajmëroi se mjekët kërkonin të na takonin. Duhet të ishin 5 a 6 mjekë. 2 prej të cilëve duket që kishin ardhur nga shtëpia. Lajmi ishte tronditës. Goditjet në kokë kishin qenë aq të forta sa truri nuk funksiononte më. Gjaku ishte shpërndarë kudo dhe ishte e pamundur të ndërhyhej. Pyetjet tona naive nëse duhej ta dërgonim në spital privat a jashtë shtetit, nëse ndonjë operacion mund të bëhej, morën përgjigjen e prerë të mjekëve. Në situata të tilla, shkenca dorëzohej. Vetëm Zoti mund të bënte diçka.
Lulashi nuk deshi të dëgjonte më. Doli përjashta i dërrmuar. U përpoqa të kuptoj deri në detaje se çfarë kishte ndodhur me trurin tënd. Sa më shumë dëgjoja, aq më të pakta bëheshin mundësitë që të bënim çfarëdo qoftë për të të shpëtuar. Në sytë e mjekëve kishte po ashtu lot. Me këmbët që mezi më bindeshin, dola në oborr. Më duhet t’u përgjigjesha pyetjeve të dajave, xhaxhallarëve, kushërinjve, miqve e të afërmve të tu që sapo kishin mbërritur. Nuk ua fsheha dot të vërtetën. Na mbetej vetëm shpresa te Zoti.
Gjatë atyre 5 ditëve të fundit në reanimacion, Zoti u bë shpresa dhe forca jonë. Pas çdo vizite te krevati yt, rrethuar me tuba e pajisje të shumta, lusnim Zotin që të bënte ndonjë mrekulli. Mjekët e dhimbsur dr. Jorgo dhe dr. Tani përsërisnin me dëshpërim togfjalëshin “gjendja dihet”. Truri kishte ndaluar së punuari, por zemra vazhdonte të rrihte. Mbase nuk mendoje më, por vetëm ndjeje. Me siguri e ke ndjerë vizitën që të bëri nëna, Drita, lotët e saj dhe ujin e bekuar të sjellë nga kisha e Laçit, me të cilin të njomi ballin. I ke ndjerë edhe qindra vizita të tjerë që familjarë, të afërm, miq dhe të njohur të bënin gjatë atyre 5 ditëve të fundit.
Siç duket i prite të gjithë për një takim të fundit. Deri në pasdrekën e 5 Gushtit, kur infermier Dyli më mori rreth orës 14:00, për të më dhënë lajmin e kobshëm se Elvisi na la. Dhjetë minuta më pas e gjeta veten duke vrapuar në korridorin e spitalit. Trokita me forcë në derën e reanimacionit dhe më pas në dhomën ku vetëm dy orë më herët të kisha parë, së bashku me gjyshen tënde Linën, e cila kishte insistuar aq shumë ta sillnin nga Shkodra. Mbase…Monitorët ishin fikur dhe dy infermiere me sy të njomur po të hiqnin tubat. Zoti kishte vendosur të të thërriste pranë vetes.
I lindur në një familje të thjeshtë, me mundësi të pakta, si shumëkush prej nesh, por i rrethuar nga dashuria e pakufishme e dajave, shumë herët ti do të braktisje shkollën dhe ëndërrat që kishin bashkëmoshatarët e tu, për t’iu bërë krah familjes. Pavarësisht moshës fare të re, prej 3 vitesh kishe punuar thuajse ditë e natë, për të ndihmuar babain dhe nënën, që pamundësitë ekonomike që formësuan jetën tënde, të mos diktonin edhe të ardhmen e dy vëllezërve të tu. Së shpejti, do të mbushje 18 vjeç dhe kishe bërë plane për t’u larguar në Angli, ku tashmë jetonin dhe punonin shumë nga miqtë e tu.
Kur ti ishe 7 a 8 vjeç, unë jam larguar nga Shkodra. E veç kur vija për ndonjë vizitë, na binte të takoheshim. Por, gjithmonë ishe i afërt, i dashur, i kujdesshëm dhe kurioz për të ditur se si më shkonin punët në “kryeqytet”. Gëzohesha që ishe bërë një djalë i mbarë dhe po përpiqeshe t’i vije në ndihmë familjes. Gjatë 5 ditëve që prisnim nën hijen e një peme të madhe në oborrin e spitalit, dëgjova pafundësisht për ty. Dikush tregonte sa punëtor e i papërtuar ishe, dikush sa i dashur e i dhimbsur, dikush sa besnik e i fjalës, e dikush tjetër sa miqësor e i dhënë pas shoqërisë.
E shtunë, 7 Gusht. Varrezat e Grudës. Nën hijen e një pishe, pranë kokës tënde qëndrojnë nëna, dajat, xhaxhallarët, tezet, hallat dhe gjyshja. Diku më tutje vëllai dhe ne të tjerët. Prifti zemërmirë, at’ Luigji lexon lutjet dhe të jep bekimin e fundit. Kur mbaron ritin, përpiqet të na japë zemër, duke na kujtuar se të gjithë jemi të përkohshëm në këtë tokë dhe mos bien në dëshpërim, por të falënderojmë Zotin për jetën tënde. Më pas një përqafim, puthje në ballë a duar të fundit. Temperaturat janë përvëluese, por balli dhe duart e tua janë të ftohta akull. Kur aradha e pafundme e njerëzve që afrohen për një takim të fundit mbaron, pranë teje afrohet Drita, nëna. “I qofsh hallall Zotit” – thotë dhe ngre sytë drejt qiellit. Çfarë force! Çfarë besimi! Nuk mallkon, nuk shan, por të lë amanet te Zoti.
Halla ime, Lina është shembur diku tutje nga dhimbja. Ndërkohë që eci drejt saj për ta shoqëruar në shtëpi, dëgjoj zhurmën e pamëshirëmshme të gozhdave që mbyllin kutinë, ku do të prehesh përjetësisht.
Shpirti në paqe Elvis i dashur! Nuk do të harroj kurrë! /Nga Marash LOGU, publikuar në Facebook/
