Në Amerikë, makina asht si këpuca! Aq sa mund të dalish në rruge pa mbathë këpucë, aq mund të dalish pa makinë! Ne erdhëm në Amerikë pa pare ne xhep, pa dijtë anglisht e pa dijtë me grahë makinën! Ata që e kanë provue emigrimin, e dijnë mirë sa i vështirë asht fillimi! Shqiptari nuk asht as i “humbun” e as i “trashe” por asht i hjekun keq! …Si e mora unë patenten në moshën 52 vjeç?!
Disa miq më ndihmuen me “kopje” me kalue testin e teorisë, të sinjalistikës, pyetjet e të cilit ishin pothuejse në të gjitha gjuhët përveç shqipes! Tashti me duhej testi në praktikë. Në fillim e mora me pak frikë por e qetësova vedin, tuj i thanë: “Ti ke nisë tane jetën biçikletën që ka dy rrota, jo ma makinën që ka katër rrota!” U trimnova dhe shkova me dhanë provimin në praktikë.
Halli im ishte se, mbarë-mbarë, anglisht dijsha vetëm nja 24 fjalë! Nejse…për trimni nuk na e kalon kush ne “shqiponjave”! Amerikanet nuk e kanë atë shprehjen: “kudo rafsha, mos u vrafsha”!
…Ajo instruktorja që më mori në makinë, ishte nji afrikano- amerikane që na shkodranet, gabimisht, u themi zezake! Ajo ishte jo vetëm e bukur me të tana por edhe e begenisshme! Aq e bukur ishte sa që kur fillova me e nisë makinën, më shkuen sytë disa herë djathtas tek sedilja ku ishte ulë ajo dhe i ngatërrova sinjalet e dritave djathtas e majtas por ajo u tregue zemërgjanë me mue, madje, në nji shej kohe tha:
– Good…good driver.
Njato fjalë i kuptova me intuitë dhe e shtypa pak ma fort pedalin e gazit. Me “dy” fjalë…ajo më tha: “ Ta baftë Zoti hallall se e niske mirë makinën “. Në atë çast më lindi idea, si shkodran, me ia ba edhe unë nji kompliment. U shtrëngova me folë anglisht.
– What…is… your…name?, – e pyeta fillimisht.
Ajo më pa me ambëlci e më tha:
– CARMEN !
Unë u hodha përpjetë prej sediljes!
– KARMEN?!. – e pyeta unë me kënaqësi.
– Yes, – tha ajo e më duket se i bani çudi që ia shqiptova emnin me aq bukuri!
Shikimi i saj ma shtoi guximin. Doja edhe unë me ia ba nji kompliment, por…si? Qysh? Me çka? Me gishta?! Une doja t’i thoja: “Oh, sa emen të bukur paske moj ty të raftë pika, të raftë…”
Kur njeriu asht i gëzuem e sidomos kur ndodhet përballë nji femne të bukur, i gjen fjalët. Ashtu ndodhi edhe me mue kur i thashë me gjithë shpirt:
– Oh…CARMEN? Che bellissimo nome!
Ajo më pa gjate e tuj buzeqeshë me tha:
– What? What did you say?! (Çfarë? Çfarë thatë? )
Une nuk e zgjata ma por fill nisa me këndue arien e Karmenit, Habanera-n, me “la-la-la”…atë arien e famshme prej operas së kompozitorit francez Georges Bizet (Zhorzh Bize’). Aq ishte puna. Mbasi bana edhe parkimin para e mbrapa, Karmeni me kaçurrela me çoi tek zyret dhe…ma dhanë patentën. …Fluturova për në shtëpi ku me priste ime shoqe e shqetësueme.
– He? Si shkoi?- me pyeti sa me pa tek dera.
Une, i krekosun pak, iu përgjigja në anglisht:
– Beautiful…beautiful!
– Hajt mor burrë, mos ban lojna…a e more patentën?
– Ah, moj grue…më mori në provim nji zezake aq e bukur, sa…me të thanë të drejtën…kur ma dhanë patentën…deshta me e përqafue fort por…thashë tash po ecë fjala dhe e merr vesht ti, prandaj e lashë atë punë.
Ime shoqe qeshi e tha:
– A e more njat patentë, këtë me thuej ti mue…ta kishe përqafue e ta kishe shtrëngue…njajo patentë më duhet mue! A ke qejf me shkue prap? Hajt, mos e çaj kryet…!
…Ime shoqe më rroku ma fort se sa kisha dashtë unë me e rrokë para pak minutash instruktoren time simpatike afrikano-amerikane! /Publikuar në Facebook nga Ymer BALA, aktor, “Mjeshtër i Madh”, redaktuar “lehtas” nga ShkodraWeb /
