Po të ndjekësh videoselfie-t apo statuset e Edi Ramës në facebook, të krijohet përshtypja se ky njeri sapo ka trashëguar një pushtet problematik nga një qeveri tjetër dhe tani po angazhohet me të gjitha forcat t’a ndryshojë atë. Kryeministri “i ri” përbetohet se do të luftojë krimin, drogën, korruspsionin… se do të ngrejë task- forca, se do bashkëpunojë me FBI-në, Italinë, Gjermaninë… se më në fund do t’a çlirojë vendin nga pesha e rëndë e kriminalitetit.
Këto që thotë nuk i ka keq, por problemi është se nuk jemi në vitin 2013, por në 2017 dhe se përpara Rama 2, ka qeverisur Rama 1. Kështu që kryeministri, nëse i ka seriozisht ato që thotë, i bie t’a çlirojë vendin nga qeverisja e tij. Por sigurisht, si gjithnjë, ai nuk e ka seriozisht.
Pasi provoi të lëvizë nga gurët e Himarës e deri tek puset e fshatarëve, me shpresë se do të mbulonte në harresë skandalin Tahiri, Edi Rama po e vendos veten si pa të keq në krye të luftës kundër krimit të organizuar. Ai po sillet si dikush që sapo ka marrë pushtetin, duke shmangur çdo përgjegjësi për qeverisjen e kalbur të drejtuar prej tij, që e ka sjellë vendin në pikën kritike ku gjendet sot. Me këtë demek angazhim serioz që premton se ka ndërmarrë, Rama beson se shqiptarët do të harrojnë Rilindjen e parë dhe do të fillojnë të ëndërrojnë për një Rilindje të dytë. Duke stërpërdorur propagandën e dalë boje të kazanit mediatik dhe baltës opozitare, që sipas tij po e përdorin luftën kundër krimit për qëllime politike (domethënë kundër Edi Ramës), kryeministri po e vizaton veten si të vetmin lider të pastër e të sinqertë që mund t’i garantojë vendit standartet e duhura perëndimore. Sipas tij, të gjithë shpifin e manipulojnë dhe vetëm ai është lideri i besueshëm që do t’i japë fund sundimit të krimit në Shqipëri.
E gjithë kjo bufonadë do të kishte një grimë besueshmëri, nëse vërtet Edi Rama do të kishte ardhur në pushtet për herë të parë në verën e vitit 2017 dhe ministri i tij më i afërt do të ishte përfshirë në skandal në muajt e parë të qeverisjes. Krimi për të cilin kryeministri betohet se do t’a luftojë, është pikërisht ai që u mboll dhe lulëzoi në katër vitet e famshme të Rilindjes. Nëse raportimet e gazetarëve, denoncimet e opozitës, alarmi i ndërkombëtarëve, do të kishin qenë kazan, baltë, llum, shpifje, atëherë pse duhet një Task- Forcë speciale, pse duhen agjentët e FBI dhe ndihma e shërbimeve partnere? Nëse Shqipëria është ajo që ka pikturuar kryeministri- artist për katër vite me radhë, çfarë shqetësimi ka? Me kë duhet të përballet sot mazhoranca socialiste, kur Edi Rama ka bërë shtet, ashtu siç premtoi kur erdhi në pushtet në 2013-ën? Pse e gjithë kjo zhurmë e gjithë ky shqetësim nga SHBA e deri në Bruksel, ndërkohë që lideri global ka realizuar në Shqipëri atë që nuk u bë në 27 vjet nga politikanët e tjerë?
E vërteta është se Edi Rama vërtet ka bërë në Shqipëri diçka që jo vetëm nuk ishte bërë, por as ishte imagjinuar se do të bëhej ndonjëherë. Me vullnet të plotë ai e dorëzoi shtetin në duart e krimit të organizuar dhe sot, sado të mundohet, ai nuk mund të jetë njeriu tek i cili duhet investuar besimi se do t’a luftojë atë. Saimir Tahiri nuk është një rast i izoluar, por pjesa që doli zbuluar nga një batak i madh ku Rilindja, dhe jo Partia Socialiste, ka notuar duke ndotur të gjithë vendin. Për herë të parë, Kuvendi i Shqipërisë, u bë streha e individëve me rekorde kriminale, dekriminalizimi likuidoi gjithë listën e Rilindjes në Lezhë, kryetarë bashkish (megjithë përalajmërimin e ambasadorit amerikan) u rikandiduan për interesa të ngushta elektorale e financiare, drejtues të lartë në administratë e polici erdhën nga bota e krimit apo bashkëpunuan me të, kontrabanda dhe korrupsioni u kthyen në medalje të qeverisjes dhe banditë me pushtet u bënë të paprekshëm duke terrorizuar biznesmenë, zyrtarë të hipotekave, të zgjedhur lokalë dhe prokurues tenderash e koncensionesh.
Këto nuk thuhen sot për herë të parë, janë thënë me mijëra herë gjatë katër viteve të para të Rilindjes. Atëherë Edi Rama i cilësonte shpifje, ndërsa tani betohet se do t’i luftojë, duke dashur jo thjesht të lajë duart nga mëkatet që mbajnë vulën e tij, por duke shpresuar se kështu do t’i shpëtojë drejtësisë dhe gjykimit publik. Kryeminstri e humbi shansin për të qenë pika e kthesës në historinë politike shqiptare. Duke mbuluar e mospranuar përgjegjësinë personale, duke akuzuar kundërshtarin, duke sulmuar mediat dhe duke manipuluar opinionin, ai po merr gjithnjë e më shumë trajtat bajate të liderëve autokratë kur janë në hall. Edi Rama po shndërrohet në zhgënjim tek ata që e kanë besuar dhe në shqetësim për ata që qeverisen prej tij.
Ky shqetësim duhet të preokupojë sot edhe partnerët ndërkombëtarë të Shqipërisë. Nëse dikush prej tyre mendon vërtet se kryeministri do të luftojë sistemin që ka ndërtuar vetë, kjo do të ishte një shaka e hidhur për shqiptarët. Tek Edi Rama nuk mund të investohet më besim. Qeverisja e tij është dëshmia më e pastër e abuzimit me votën e shqiptarëve dhe mbështetjen e ndërkombëtarëve. Ai nuk është asgjë më shumë se sa një lider i modelit ballkanik, që për disa kohë u shit si atraksion turistik.
