Zgjedhjet në Malin e Zi? Gjukanovic drejton vendin prej 1991, katër herë si kryeministër dhe dy herë si President (shih tabelën). Ai është “njeriu i fortë” në këtë shtet. Midis demokracisë dhe stabilitetit, gjithnjë perëndimi zgjodhi stabilitetin dhe ai ofroi 30 vjet stabilitet, por pak demokraci funksionale! Dje ai fitoi me diferencë minimale zgjedhjet, duke humbur shumë mandate.
Fitorja e vendit të parë nuk mjafton, pasi për krijimin e qeverisë i duhen aleatë të rinj. Nëse partitë e opozitës bashkohen, ata bëhen shumica. Partia më e madhe e opozitës është nacionaliste, populiste dhe pro serbe/ruse dhe fitorja e saj nuk është i lajm i mirë për fqinjin tonë verior dhe as shqiptarët atje e në rajon. Megjithatë, fitorja e tyre është humbja e modelit të “njeriut të fortë” që kontrollon gjithçka dhe për gjithmonë, pra është më shumë dhuratë sesa meritë.
Po roli “strategjik” i Shqipërisë? Kryeministri ynë ia lejoi vetes të bëjë video mesazh në gjuhën serbe “Milo, faleminderit që ekziston”, rasti i parë kur Tirana zyrtare përfshihet në këtë formë në zgjedhjet rajonale jo në favor të subjekteve shqiptare por të një pale tjeter. Rezultati tregon se as video mesazhi i Ramës dhe as i Zaev nuk dha ndonjë efekt, përkundrazi mund të ketë efekt negativ në aspektin afatgjatë.
Shqiptarët fituan direkt dy mandate, por ka shqiptarë të tjerë në koalicionet e partive të tjera, një prej të cilëve mund të përcaktojë shumicën. Me ata / atë Tirana zyrtare nuk ka komunikim, sepse midis tyre dhe të tjerëve ne kemi … Milon!
Katër mesazhe nga zgjedhjet malazeze vlejnë për ata që kuptojnë në Tiranë: e para, modeli autoritar nuk është më trendy dhe stabiliteti pa demokraci nuk është opsion i qëndrueshëm dhe as funksional; e dyta, pjesëmarrja e lartë në votime tregon besimin tek prurjet dhe ofertat e reja që në këto zgjedhje nuk munguan, as mes shqiptarëve; e treta, faktori shqiptar mori aq mandate të shpërndara sa mund të jetë përcaktues për qeverinë, pavarësisht se Tirana zyrtare e djeshme dhe e sotme nuk kanë as ide, as platformë, as koordinim për të burim të rëndësishëm vendimmarrës në shtetin fqinj; dhe së fundi, po bie ndikimi perëndimor në rajon në interes të aktorëve të tjerë të jashtëm dhe ky mbetet zhvillimi më negativ, i cili kërkon rishikim e reformim emergjent të politikave dhe të raportit të Brukselit / Uashingtonit me liderit tanë autoritaristë ndaj një brezi të ri votuesish gjithnjë e më të pakënaqur dhe protestues. /Nga Afrim KRASNIQI/
