Sot kisha provim me studentët e mi të Sociolinguistikës. Një nga disa sezonet (apelet) e lëndës. Nga studentët e regjistruar, më bëri përshtypje mbiemri i një vajze: Bubani. M’u kujtua menjëherë një personazh tejet i rëndësishëm i botës shqiptare, drejtuesi i parë i Radio Tiranës, Gjergj Bubani. Në doni ta njihni disi elegantin Gjergj, lexoni kujtimet e sapobotuara të Mustafa Greblleshit, një tjetër sqimatar i botës së harruar shqiptare.
Hyn studentja në provim, përshëndet dhe ulet e nis të shpjegojë si kishte punuar tezën e saj mbi zhargonet identitare të një grupi social. E mbaj vesh të folmen e saj: një “toscano” DOC, me gjithë aspirimet dhe ngjyresat krahinore “del tos’hanaccio”. Mendoj se mund të jetë homografì çështja e mbiemrit dhe vijoj e pyes më tej. Përgatitje e shkëlqyer, pasion i vërtetë për gjuhësinë! Një notë maksimale mëse e merituar!
Para se të largohet, thotë: “Prof, è strano che nessuno in classe riesca a pronunciare il suo cognome. Eppure è facile!”. Aty e pashë ngultas dhe vendosa t’i përgjigjem shqip.
Ishte stërmbesa e Gjergj Bubanit të Tiranës së viteve ’30. Personazhit që më ka mahnitur sa herë i jam avitur jetës së tij. Të cilin pa arsye e arrestuan me 13 Nëntor 1944, e dënuan si armik dhe u çmend ujrave të kënetës së Maliqit… Eh more vend i vogël, sa ajkën ta kanë kruar e hedhur matanë, eh!!!
E kështu sot gjendeshim përballë në një nga auditorët e Bolonjës unë dhe stërmbesa e Gjergj Bubanit. “Buon sangue non mente” – studente e shkëlqyer, me një talent dhe vesh për fjalën njëlloj si stërgjyshi.
I premtova t’i sillja do studime gjuhësore mbi shqipen – ka gjasa ta fitojmë një albanologe të mirë! Para se të dilte nga klasa e provimit, u kthye nga unë dhe më tha befas: Prof, po shqipja vërtet nuk ka paskajore?! – dhe aty u hap një derë e nuk e pashë më nga iku koha.
Mirë se vjen, Shqipëri e Mirë! Po ç’ne që më shpesh të takoj jashtë teje se brenda teje?!
