Për 105 ditë ishin mbyllur të gjithë në Kiev. Për ne që sapo arritëm ai dukej si Shtëpia e Trishtimit. Nuk kishte nevojë të thuhej, por Ukraina po gëlltitej nga Perandoria e Rusisë.
Kur flitet për të ardhmen, të gjithë gabojnë. Njeriu mund të jetë i sigurt vetëm për çastin e tanishëm. Atë që po shihnim. Atë që Kievi ishte.
Por, si është e mundur që Zelenski kishte parë të ardhmen dhe askush, as ata që po ndihmonin Ukrainën, nuk dinin se çka është e tashmja. E sotmja. Si mundet njeriu ta di të ardhmen dhe nuk ka përgjigje për të sotmen?! Për atë që po shihnim?!
E sotmja s’kishte përgjigje…
Sa herë që zihej në gojë Putini dhe fuqia e tij, më kujtohej Behgjet Pacolli. Zelenski dhe Behgjeti kanë diçka të përbashkët në historinë ruse. E pabesueshme, por e vërtetë!
Zelenski ka parashikuar të ardhmen, por me bëmat e tij, Bexhoja ka vendosur njeriun e të ardhmes: Putinin.
“Nuk di a kam gabuar për historinë e botës”, më thoshte një ditë Bexhoja, por rastësisht në jetën time i kam dhënë një dorë fuqisë së këtij njeriu. Pa ditur kush ishte dhe çka do të arrinte.
Buzë hotelit të tij në Lugano kishte një anije, të cilën e përdorte për të shëtitur në kthinat e liqenit të Luganos. Rrëfimi tij për jetën është më shumë se film. Kur e dëgjon për rrëfimet e tij, përjetimin, paratë, humbjet dhe fitoret të duket se ajo jetë nuk ekziston.
Behgjeti, lirisht, mund ta quante veten se i përkiste epokës që po vinte. Kur fliste për Rusinë, më thoshte se “Rusia është një armik që pakkush e njeh. Rusia është një armik, armik i pamëshirshëm që ecën para edhe kundër ndalet. Dhe ecën para dhe s’ke ç’t’i bësh, sepse çdo qëndresë kundër saj është e pashpresë”.
“Ajo shtyn gjërat”, më thoshte Bexhoja, “deshëm apo nuk deshëm të shohim”.
Ai kish jetuar mes rusëve për një kohë të gjatë.
Nga një vend i vogël që vinte, e kanë konsideruar të parëndësishëm. Duke qenë i parëndësishëm brenda perandorisë, Behgjeti ka mësuar shumë nga jeta brenda saj. Ka mësuar fuqinë, përjetimet, qëndrimet dhe vendimet e mëdha. Ka mësuar për rrëzimin e pushtetit, por më e rëndësishmja që di, është sesi Putin u bë i pari. Dhe rrëfimi është më shumë se film.
Pyetja është: Si u bë Mbretnesha e Britanisë sebep që Putini të jetë ky që është sot?
Buzë liqenit të Luganos po fliste thjesht për bosin e luftës: PUTININ.
Behgjeti po kujtonte kohën kur Putini kishte qenë afër tij. Pa e njohur dhe pa e ditur se çka do të ndodhte një ditë me botën dhe me luftën.
Mbretnesha e Anglisë, prej kohësh, i kish shkruar Jelcinit, Presidentit të Rusisë, që kishte përmbysur komunizmin në Rusi me revolucion, se dëshironte të vizitonte Shën Petersburgun (Leningradin komunist) në muajin tetor.
Rusia ishte e varfër. Pa hotele të bukura dhe pa kushte që ajo, Mbretnesha, të rrinte e qetë në hapësirat e qytetit të lënë anash nga komunistët.
“Më thirri Jelcini”, më rrëfente Behgjeti.
Kryetari Jelcin kishte një hall të madh: si ta bënte një strehë të mirë për Mbretneshën? Jelcini e donte që Perëndimi të afrohej dhe ky ishte rasti. Ta sajdiste sa më mirë Mbretneshën.
Behgjeti dhe “Mabetex” në atë kohë po punonte punët më delikate të shtëpisë politike më të madhe në botë. Një ndërtesë që ishte shkatërruar nga tankset gjatë kohës kur Jelcin po përmbyste pushtetin dhe komunistët.
Behgjeti kishte udhëtuar edhe më herët në Rusi dhe në vitet ’70 dhe ’80 kishte takuar Jelcinin, atëbotë si lider komunist lokal që merrej me procesin e ndërtimit të fabrikave të reja.
Presidenti Jelcin ishte kujtuar se në një lagje aristokrate në Petersburg kishte shtëpi të bukura, por që ishin të zbrazëta dhe të shkatërruara. Ishin lënë bosh me një vendim të komunistëve, pasi kishin përzënë nga aty të gjitha familjet me nam të Rusisë Cariste.
“Do shkojmë atje dhe të shohësh a mund të bëjmë diçka”, kishte thënë Jelcin.
Me avion të shtetit kishin udhëtuar për S. Petersburg, së bashku me Presidentin Jelcin dhe njeriun më të afërt të tij, Borodin.
Rrugës për atje kishin kuptuar që kryetari i qytetit kishte hatërmbetje me Jelcinin dhe kishte zbuluar një konferencë për të ikur nga takimi. Por kishin lënë në pritje nënkryetarin e S. Petersburgut.
Të tre kishin hyrë në ndërtesën e qeverisë së S. Petersburgut dhe nënkryetari iu kishte ofruar mirëseardhje dhe kujdes.
“Si quheni ju?”, e kishte pyetur Jelcin, nënkryetarin e qytetit.
“Vladimir Putin”, qe përgjigjur ai.
“Kryetari ka shkuar për një konferencë në Evropë dhe më la porosinë që t’iu ndihmoj për të gjitha kërkesat që keni”, ia kish kthyer Putin.
Duam të shkojmë në lagjen e braktisur, të shohim çka mund të bëjmë, për t’i ofruar Mbretneshës një qetësi dhe një pritje siç e meriton.
“Ky është Behgjet Pacolli, mik imi”, fliste Jelcin, “që do të merret me gjithë ndërtimin dhe ristrukturimin e një pjese të lagjes. Me mua është edhe njeriu më i afërt i imi, Borodin”.
Në veturë ishin ulur Vladimir Putin, si shofer i veturës zyrtare, dhe Behgjet Pacolli, dhe, prapa, Jelcin me Borodin në një veturë të dytë.
“Lagjja ishte plot me drunj të gjatë”, më thoshte Behgjeti. “Ishte një mal dhe kishte mbetur e paprekur. Komunistët kishin ruajtur pronën të paprekur, por natyra kishte filluar t’ia jepte nurin e vdekjes”.
“Këto janë shtëpitë, Behgjet. Nuk duhet të më thuash që nuk bëhen. Ke tre muaj kohë që t’i përfundosh”.
Behgjetin e kishte kapluar frika e kohës.
Në ndërtim duhet kohë dhe secila pjesë e do përkushtimin e vet.
“Si të bëhej diçka që gati ishte e pamundur”, më tregonte Behgjeti frikën e tij.
“Nuk guxoja t’i thosha ‘jo’ dhe ta zhgënjeja. Kisha marrë aq shumë në ndërtim në Moskë sa dukej e pamundur të thosha jo”, më thoshtë Behgjeti.
“I thashë, që do e bëj”, tregonte Behgjeti.
Ai kishte kërkuar që Borodin të ndihmonte në logjistikë, sepse kishte prejardhje nga S. Petersburgu.
Por, jo.
Aty u paraqit një vullnetar për të ndihmuar në gjithë projektin. Ai ishte Vladimir Putin.
Rrugës duke shkuar për aeroport, Putin i kishte kërkuar që t’i bënte një nder. Ta largonte prej aty ku ishte dhe ta dërgonte në Moskë.
“Nuk e kam atë fuqi”, i kish thënë Behgjeti-Putinit. “Por, do e shikoj”.
Ai, Putin, i kish premtuar Behgjetit që do ta ndihmonte në të gjithë projektin. Ishin përshëndet me përqafim, me shpresën që Behgjeti do të fliste ndonjë fjalë të mirë për Putinin.
“Natyrisht”, tregonte Bexhoja, “se nuk e kishte pas ndër mend t’i thoshte askujt asgjë”.
Me të arritur në Moskë, derisa ishim në avion, Borodin merr një telefonatë nga motra e tij, që jetonte në S. Petersburg.
I kishin burgosur djalin për një gjë serioze. Mund të ishte përplasje bandash, apo marrje droge.
“Behgjet, e ke avionin këtu”, i kishte thënë Borodin. “Duhet të nisemi urgjent se kam një problem në familje”.
Rrugës, Borodin i tregon rrëfimin për djalin e motrës që tashmë kishte përfunduar në burg.
“Ta marrim atë mikun tonë”, i ishte përgjigjur Behgjeti. “Ndoshta kryen punë!?”.
“Unë s’e bëj dot”, kishte thënë Borodin.
Behgjet Pacolli i telefonoi Vladimir Putinit dhe i kërkoi një nder në emër dhe për Borodin.
Me të arritur atje, Vladimir Putin e kishte përfunduar çështjen dhe i kishte dhënë fund vuajtjes dhe frikës së motrës së njeriut më të fuqishëm në zyrën e Jelcinit.
“Këtu është fillimi i fuqisë së Putinit”, më thoshte Behgjeti.
Rrugës, Putin, prapë i kishte kërkuar Behgjetit t’i thoshte Jelcinit për transferim.
“Jelcin ishte njeri i rëndë për këto gjëra”, rrëfen Behgjeti, “por e gjeta rrugën t’ia hapja këtë Borodinit”.
“E bëra edhe për një arsye timen, sepse më duhej ndihma e tij në logjistikë dhe në rregullimin e gjërave me vijë shtetërore. I thashë Borodinit: ‘Putin don të vijë në Moskë’. E bëra zemrën gur, i thashë”, më thoshte Bexhoja.
“Po s’kam ku ta çoj”, i kish thënë Bexhos.
“Po bëje zëvendëskryeministër, apo një post formal”, kish propozuar Behgjeti, siç e bën me shpejtësi secili biznesmen për të rregulluar punë.
Të gjithë biznesmenët kanë një logjikë praktike. Asnjëherë nuk mendojnë për pasojat e tjetrit, vetëm kanë dëshirë të përfundojnë punë. Edhe dëshira e Bexhos për të kryer punë, me shpejtësi, kishte dhënë propozimin e lehtë.
Hiç më pak se zëvendëskryeministër, pa e çarë kokën se çka i bie dhe çfarë peshe ka ai post.
“Po janë 16 Behgjet”, i kish treguar Borodin.
Këtu nuk kishte përfunduar e tëra për jetën politike të Putinit.
Behgjeti i ishte kthyer punës dhe i duheshin tre muaj për të përfunduar strofullin e Mbretneshës.
Kush ishte njeriu që i doli në krah dhe e ndihmoi me të gjitha gjërat që i duheshin?
Më në fund, ndërtesa ishte kryer. Kishte marrë pamje të mrekullueshme. Në mesin e shtatorit, një muaj para afatit, gjithçka ishte kryer.
Por, duhet ta shihte Presidenti Jelcin se çka ishte punuar.
“Mrekulli”, kishte thënë Jelcin. Në dhomë ishte vetëm Borodin dhe Jelcin dhe disa prej njerëzve të Behgjetit që kishin bërë mrekulli me kohën dhe ndërtimin.
“President, faleminderit për përqafimin dhe për fjalët që m’i the, por gjithë kjo punë nuk ishte bërë pa ndihmën logjistike dhe të mrekullueshme të një njeriu”.
“Kush është ai?” kish pyetur Jelcin.
“Nuk qenka këtu…”, ia kish kthyer Behgjeti, i cili më rrëfeu për rastin, “është në pritje të dera”, i kishte thënë Jelcinit.
“Vladimir Putin, eja këtu, dëshiron të të takojë Presidenti”, e kish thirrur Behgjeti-Putinin.
“Faleminderit djalosh, për ndihmën dhe për kujdesin që ke bërë për mikun tim, Behgjet!” Kaq ishte përshëndetja e Jelcinit.
Mbretnesha kishte mbërritur më 14 tetor dhe kishte qëndruar deri më 17 tetor. Por, një gjë, kish mbetur e papërfunduar. Si t’i bëhej Jelcinit një vend në Moskë?
Pas pak ditësh, shefi i FSB (Federal Security Service) Ruse kishte dhënë dorëheqje.
Borodin, në çast, i kishte telefonuar Behgjetit.
“Tani, ka një vend për atë mikun e S. Petersburgut. Lajmëroje ti i pari”, kishte thënë Borodin.
Bëhet shef shërbimi, Kryeministër dhe President.
Njeriun e parë që s’e do askund afër, as në Rusi dhe as me punë në Rusi, e kishte pikasur. Ai quhej Behgjet Pacolli.
Si të gjitha historitë e liderëve diktatorë. E vrasin historinë e vet dhe rrugën e ardhjes.
Në konferencën për shtyp e pashë Zelenskin dhe kujtoja Behgjetin. Të dy, pjesë të historisë.
Njëri që e kishte bërë Putinin të qeshte në Teatrin e Moskës me komedinë e tij dhe, tjetri, me rastësinë e tij të kohës, ia kishte nisur rrugën drejt pushtetit.
Zelenski po e shihte luftën me pafuqinë e tij. /Nga Baton HAXHIU/
