Ishte viti 2002 kur te njoha pèr here te parë. Le ta themi gè nè cektinen njoftunore te nje 31-vjecareje qè dy vjet shkolle i kishte bere ne UT “Enver Hoxha”, e mandej i qe pervjedhur Shqiperise per nje dekade, nuk kishte ende “basen dituror” me e dite kush ishe ti.
Por ti erdhe vete. Jo te une, po aty ku punoja une. Ne Institutin e Gjuhesise e Letersise. Kerkoje dicka ne arkiv. Dhe prisje poshte, te roja (nuk t’u ndane rojet).
Dikush erdhi te zyra lart dhe peshperiti me doren te goja: “Ka aaardh Uraaaan Kooostreeciii”.
Ngrita koken: “Kush eshte ky?”.
Pergjigja: “Ka bere 20 vite burg. Shkrimtar…
Brofa jashte. Arkivisti tha se do te na ndihmonte dhe une ndjeva se me qeshi fati ta gjerbja nje kafe me ty. Pa gajle te ftova vete.
“S’ka gje, pres” – me the.
“Por nuk pres dot une” – ta ktheva me te qeshur. “Kam prit shume gjate te njoh nje “te prekur prej verteti”.
Te kafja kujtova se u dashurova me ty, por ne fakt isha dashuruar me lirine qe po e nuhatja per here te pare “nje filxhan kafje larg”. Me fole per karkalecat. Te thashe se per qeniet pa viere ne tiranasit kishim nje proverb “karcaleci n’vorbèt t’groshès”.
Ma ktheve: “Po, vegse vorba ishte me shpirtra dhe jetè jo me groshè”.
Te pyeta troç: “Uran, si munde me mbet i lire? Ma thuai te lutem se nuk ka mbaruar koha kur rriskohet liria”
“Vargjet” – me the. “Vargjet permendesh me kane shpetuar lirine brenda vetes. Mesova dymije vargje te poemes sime: Por edhe mijera vargje nga Dante, Petrarka e gjithe sa doja. Sa me shume vargie permendesh, aq me shume liri ne mendje”.
“Uran, po une jam gjuhetare” – te thashe. “Jo letrare”.
“Gjuhetare? Atehere meso permendesh kenge popullore, perralla, proverba, rrefenja, betime e urime; meso permendesh batutat e kalamajve te tu po pate. Meso permendesh gjuhen e lire dhe ke shtënë ne koke Lirine.
Lere te luftoje mandej, ajo lufton vete! Liria te thyen si klecke, o gjuhetare! Thyen mure burgu e jo me ca shkarpa te thara gramatikash te sajuara.
Meso Ledi gjuhëtarja! Meso permendesh çdo shprehje gjuhe qe nuk ka hyre nè çark”.
“Ah sa po me qeteson” – te thashe. – “Se une dij permendesh këngë nga Jugu në Veri”.
“Kendo Ledi”, – me the, – “kendo, recito, rimo, mallko, uro, vetem mos zhurmo. Liria nuk ben zhurme, ben muzike”.
Njoha me vone edhe te tiere ish te denuar. Por asnje nuk qe si ty. Ti mbaje era Diell.
Dielli i Amshimit t’ rrezatofte syte e mencur, Uran! Te premtoj se do vijoj te kendoj melodi lirie. Po stonova ndonjehere, te lutem buzeqesh e mos qesh.
Jo te gjithe dime t’i kendojme Diellit si ti! /Nga Ledi SHAMKU SHKRELI/
