Flamujt dalëboje, të bamë qull prej shiut inatçor që ra mbramë, tunden si zhelet e nderuna të lavazhit poshtë shpisë, që, pos makinave, lan edhe qylyma e tapete sintetikë. Nji djalë me çizme të gjelbra i drejton zorrën e ujit qylymit me kaproj, destinue me ndenjë njeni nalt e tjetri ndër thembrat e rivalit, që tasheparë ngjyhet prej pisllëkut të hapave që kanë shkelë mbi të:
Ti s’mund ta pushtosh as’herë zemren time
si Konkuistadori Ameriken Latine…
Tingujt hapërdahen tue përçmue dekorin e rrugës, që asht përkulë dreqnisht nën peshën shterpe të posterave e banderolave… Asht nji batak me bojna të shitueme, grahma premtimesh, buzëqeshje të ngrime, shikime të shplame drejtue në hiç…
Djali i lavazhit përsërit papra’ atë refren, teksa uji derdhet tue krijue brraka ndër të cilat pasqyrohet dalldia elektorale e qytetit që saora teret nën diell…
Ai din me këndue bukur, por nuk e din se kush janë fytyrat e fotoshopueme të posterave, as nuk e din se shekuj ma parë, Konkuistadori erdhi si pushtues, por u prit si perëndi prej vendasve, të cilët u magjepsën prej bojnave, zbukurimeve, shkëlqimit të parzmoreve…
– Ti s’mund ta pushtosh as’herë … – tingujt e kangës rreken me stërpikë me hare qillin e robnuem prej flamujve shpresë-shkyem e kaprojt rivalë ndërrojnë vendet sa herë djali rrotullon qylymin për me e shpërla prej shkumës…
Tash thakët e qylymit kullojnë inatet e kaprojve rivalë e djali i lavazhit vazhdon me këndue, pa e vra mendjen nëse edhe këtë shekull njerëzit kanë me u magjepsë prej farfurinave të nderuna mbi krenat e tyne… /Nga Rozafa SHPUZA, maj 2013/
