Askund në botë nuk kisha dëgjuar, që pas vrasjes nga dora kriminale e autoriteteve shtetërore, të dalë një vendim i turpshëm deri në çnderim, për shpërblimin (dhe jo dëmshpërblimin) e tetëfishtë të vrasjes si në rastin e të riut Klodian Rasha. Vendimi i Kokëministrit Ramëzi, është një tallje e hapur për të ndjerin Rasha, familjen e tij dhe mbarë opinionin publik. Kësaj tallje i bashkangjitet dhe frymëzimi degjenerativ i Kryetarit të Bashkisë Tiranë, për vendosjen e emrit të rrugës ku u vra “viktima”. Të gjithë ata që ndjekin sjelljen dhe zakonet e kafshëve të egra, duhet ta kenë vënë re luanin që pas viktimizimit të këlyshit tij nga kafshët e tjera… ai e lëpin vogëlushin e vet, e më pas, e ha me kënaqësi. Dhe Kokëministri pasi e sheh qytetarin e tij të viktimizuar nga kafshëria e policisë kriminale, e vë në pjatë përpara… e lëpin me pensione dhe me tomahokun e kanibalit gozhdon një pllakatë përkujtimore në rrugë me emrin e të vrarit: “Rruga Klodian Rasha, vdekur aksidentalisht”, sepse për qeverinë, Rasha nuk është vrarë, thjesht ka vdekur nga një shkak rastësor!
Nuk e di nëse mund të ketë turp dhe tallje më të madhe se kjo? Ministri i Ramëziut pat deklarur se “fytyra e policit jemi ne. Çfarë të bëjnë policët, ata jemi ne!”. Ky është një sinqeritet sadist. Duke justifikuar, nga njëra anë, sistematikisht dhunën policore të ushtruar politikisht në shkelje të ligjit, Lleshi nuk bëri asnjë veprim për të frenuar radikalizimin e ndërsimit politik të policisë, duke ikur, si rrjedhojë, nga sfera e lartë e pushtetit me fytyrën e parapërkufizuar prej vetë tij. Prandaj dhe çka ka ndodhur nuk ka qenë aspak e papritur. Këtu qendron edhe thelbi i protestave qytetare që po zhvillohen sot në sheshet kryesore të vendit, pavarësisht se propaganda qeveritare, i ka trajtuar ato si akte të dhunshme e vandalizma, jo se e ha meraku për koston e xhamave të thyer dhe dekorit festiv të djegur. Jo! Ato dëme nuk përbëjnë as një të një miliontën që ka shkaktuar e shkakton korrupsioni qeveritar. Synimi i vetëm i qeverisë, në situatën e krijuar është që të ulë shpirtin e revoltës të të rinjve dhe adoloshentëve, të cilët e shohin atë si shkaktarin e drejtpërdrejtë të gjendjes së tyre ekonomike e sociale.
Rama i di këto dhe përpiqet që përveçse tek propaganda, tashmë hapur bajate, të kapet edhe pas akteve të kushtëzuara nga situata, siç është “dorëheqja e Lleshit”, një akt që nuk është lexuar njësoj nga të gjithë. Disa e përshëndetën largimin e Ministrit të Brendshëm si akt qytetar! Hëm!!! Më kanë çuditur dhe disa nga miqtë e mi që kanë rënë në këtë shkarje. Kriminelët gjithnjë e ndjejnë rrezikun në kufirin e derdhjes kupës. Ata nuhasin sfidën e ndëshkimit. Ata që sakrifikohen janë kriminelët budallenj, të zgjuarit tërhiqen konform një standarti shpëlarës. Historinë kriminale politike e ka portretizuar me kohë tipin e politikanit që “zbythet” me një lloj “reflektimi” në çastin e zbritjes nga kolltuku, apo kur fundi i pakthyeshëm është tek pragu. Apologjia e pasinqertë shfaqet në forma të ndryshme, deri në “bamirësi e sakrifica”, siç ndodh dhe me Ramëziun dhe Kimikal Lleshin.
Në një takim pune në Michigan me Ambasadorin e Vatikanit në Shqipëri, Charles John Brown, i cili ishte ftuar nga Vatra e Michiganit, në praninë e Dr. Pashko Camaj dhe Mondi Rakaj, ai shprehu një opinion pozitiv për (tashmë) ish ministrin: “Gjeneral Sandër Lleshi vjen shpesh tek unë… nuk më duket si të tjerët etj…”. Meqë biseda ishte parashtruar në frymën e trajtimit të fenomeneve shqetësuese më shumë se tek individët e pushtetshëm, në kuadrin e shkëmbimit të mendimeve, duke iu referuar koncepteve biblike, u shpreha: “Dhe Luciferi dukej shenjt, por doli kundër Zotit. Djalli mbetet djall edhe kur duket se nuk vepron, por herët a vonë e tregon veten!”. Ambasadori pohoi me kokë, kurse Dr. Pashko pohoi me plot gojë: “Ke të drejtë!”. Është pikërisht këmbëngulja në gabim tipari esencial që e karakterizon djallëzoren. Lleshi ka këmbëngulur gjatë në shërbimtarinë ndaj pushtetit të Ramës, në kohën kur edhe vetë socialistët, sigurisht jo ata të kupolës, qëndronin të distancuar nga vendimet dhe veprimet autoritariste të kryetarit të tyre. Kjo këmbëngulje e bën të pavlefshme si ndjesën e kërkuar ashtu edhe dorëheqjen e kushtëzuar nga skadimi i çdo afati moral. E pra, ga takimi me Ambasadorin e Vatikanit, nuk ka kaluar shumë kohë për t’u vërtetuar mendimi im.
Sot, Shqipëria ka një rrezik të madh! Rrezikohet nga skizofrenia dhe krimi i shtetit. Në këtë kontekst, opozita duhet të jetë më e bashkuar se kurrë, duke përfshirë në një aksion të gjithë krerët opozitarë, çdo forcë, grupim apo individ që mendon dhe është i gatshëm të kontribuojë për shpëtimin e vendit nga ky rrezik. Në situata të tilla historia na ofron dëshmi kur bashkëpunimi dhe ndërveprimi ka përfshirë edhe formacione apo individë me pikëpamje të ndryshme ideologjike, në interes të vendit dhe shoqërisë. Një precedent i tillë ka ndodhur edhe në Shqipëri në vitet e para të pluralizmit politik, siç ka qenë bashkëpunimi i socialdemokratëve me demokratët. Nëse dikush mendon se nuk ka paqe nën ullinj, gabon! Porosia ime është, sedra e lënduar lë shteg për një demokraci dhe fitore të vonuar. /Nga Alfons GRISHAJ/
